pagina 01          Terug naar Beginpagina _________________________________________________________________________________________


Even voorstellen is wel zo netjes.
Ik lijd mijn hele leven, dat wil zeggen sinds juni 1940, onder het feit, dat ik AD(H)D plus PDDnos heb.  Alleen wist ik dat niet tot mei 2000!!  Dat AD(H)D een aangeboren en vaak erfelijke aandoening is onderschrijf ik, zoals zal blijken uit eigen ervaring (ik schreef dit ergens in 2000).  Nu er meer bekend is, wordt er van uit gegaan dat het biologisch-genetisch bepaalde kleine hersenafwijkingen zijn, resulterende in deze aandoeningen.  Zeker heeft het promotionderzoek van mw. dr J.B. Bralten een stevige duw in deze (mijns inziens de enige goede) richting gegeven.  Een moeilijke geboorte c.q. een geboorte met complicaties schijnt de verschijnselen te kunnen versterken (zoals hoogst waarschijnlijk bij mij het geval is).  AD(H)D hoeft niet met uiterlijk waarneembare hyperactiviteit gepaard te gaan.  Ik was een "rustig" kind en ben een "rustige" volwassene;  ik spring, ren, vlieg en draaf niet in fysieke zin.  Dat doe ik wel inwendig en ik viel dus niet op als AD(H)D-kind, want laten we wel zijn:  tegenwoordig krijgt elk druk en bewegelijk kind het stempel AD(H)D....

Ik ben een paar weken te vroeg geboren als gevolg van heftig schrikken van mijn moeder toen zij van mij in verwachting was.  Wat was het geval?  In de avond van 7 juni 1940 lieten naar Engeland terugkerende bommenwerpers de bommen, die ze "over hadden" (of wel bommen die zij niet bij een bombardement op het doel hadden gebruikt) onder weg altijd in de Noordzee vallen om niet met scherpe bommen te hoeven landen.  Nog aanwezige bommen in het vliegtuig zouden het, in die tijd, tijdens de landing (bijna) onherroepelijk opblazen.  Helaas deed dit vliegtuig het wat te vroeg met als gevolg dat een paar bommen nabij Amsterdam vielen, op slechts een paar kilometer bij de woning van mijn ouders vandaan.  Dat had als gevolg dat ik kennelijk nieuwsgierig werd om te zien wat er zo veel lawaai maakte.  Het werd een zeer moeilijke geboorte, een z.g. tangverlossing wegens afwezigheid van weeën.  De geboorte kwam eigenlijk te vroeg en te plotseling en daardoor op onnatuurlijke wijze tot stand.  Bovendien verdenk ik mijn vader ervan ook licht AD(H)D en stevig PDDnos te hebben gehad, waarmee de erfelijkheid om de hoek komt.  Zie daar de basis voor MBD volgens de tot voor kort geldende theorie.....  Van AD(H)D en PDDnos was toen geen sprake, zelfs de term MBD (Minimal Brain Damage, nu Minimal Brain Dysfunction) was in 1940 nog niet echt in zwang.  Alleen bleek wel heel snel, dat er "iets" met mij aan de hand moest zijn.  Men kon er toen de hand echter nog niet opleggen.  Nu, anno 2015, dus wel.
Dat geboorteverhaal hoort er wel bij, omdat de wetenschap er met de kennis van dit moment van uitgaat, dat AD(H)D een aandoening is, die bij een niet (geheel) natuurlijke geboorte versterkt kan worden door o.m. tijdelijk zuurstofgebrek in de hersenen.  Wel zou er bij AD(H)D en PDDnos vooral sprake zijn van een kleine, vaak erfelijk bepaalde, biologisch-genetische afwijking in de hersenen.  De zaken voor mijzelf recapitulerende denk ik dat AD(H)D en/of PDDnos in aanleg ook bij mijn vader aanwezig waren.  Mijn zuster heeft duidelijke PDDnos trekjes maar ontkent dat stellig.  Dat ik AD(H)D en/of PDDnos van mijn vader heb is niet meer na te gaan omdat hij in 1986 op 85-jarige leeftijd is overleden.

Ik sla nu een hele tijd over en ga over naar "mijn" AD(H)D-verhaal.
In september 2000 is bij mij de diagnose "80% zeker AD(H)D + PPDnos" gesteld door het toenmalige RIAGG (nu GGz); de aanleiding voor deze diagnose leg ik hierna uit.
Inmiddels heb ik in september 2004, na gedegen onderzoek, een officiële diagnose op schrift ontvangen van een psychiater, de heer G.J. van Gelderen, die is gespecialiseerd in het vaststellen van de aanwezigheid van AD(H)D en comorbide aandoeningen, zoals bij mij PDDnos.

Tot zover het simpele voorstellen.  Voor wie het interesseert nog wat bijzonderheden m.b.t. volwassenen AD(H)D + PDDnos  en mijzelf.

Op zekere avond ergens in mei 2000 had ik iets op de TV opgenomen voor mijn zuster.  Ik keek wel TV maar meestal laat en nagenoeg alleen speelfilms.  Tegen mijn gewoonte liet ik het apparaat aanstaan en ging even wat te drinken pakken.  Toen ik de kamer weer inliep hoorde ik iemand praten.  Wat hij zei, gaf een soort schok van herkenning:  hij gaf een beschrijving wat AD(H)D inhoudt bij een volwassene.  AD(H)D, iets waar ik nog nooit van had gehoord.  Maar ohh, wat was zijn verhaal van toepassing:  nagenoeg woord voor woord werd daar een schets van mijzelf en mijn eigen gedrag gegeven.  Enerzijds ervoer ik dat als een verlichting "Ik ben dus niet de enige die zo is" en anderzijds dacht ik "Wat moet ik daar nou mee" en "Ik vind dit helemaal niet leuk".  Hoe het verder ging leest u hierna.

Al vanaf 1985 ben ik met grote regelmaat ernstig in de lappenmand. Het heette, dat ik leed aan een re-actieve depressie.  Ik ben daarvoor - op dwingend advies van het GAK, maar m.i. zonder enig nut - onder behandeling geweest bij het RIAGG, dat wil zeggen KK-gesprekken)* met een allervriendelijkste psychiater en maar slikken:  Eerst Triptisol, toen Prozac en daarna Fevarin (Prozac en Fevarin maakten mij ziek) en uiteindelijk vele jaren Seroxat.  Ik was, voor zover mij bekend, de eerste gebruiker van Seroxat hier ter plaatse.  Op een gegeven moment begon mij dat spul te vervelen en stopte ik het gebruik na overleg met de huisarts;  niet omdat ik het niet meer nodig had, maar omdat ik vond dat het eigenlijk niets deed.  Dat spul verdooft je geest wel een beetje, maar haalt het eigenlijke probleem niet weg.
)* KK-gesprekken = koetjes en kalfjes gesprekken.

Om niet gek te worden van het niets doen werd mij, als arbeidstherapie, door het GAK toegestaan als manager van het Bedrijvencentrum te fungeren.  Dat was nuttig, omdat ik daar zelden met routine te maken had en mijn eigen tijd en werk kon indelen.  Wat wil je als AD(H)D-er nog mooier (al wist ik toen nog niet dat dat mijn probleem is/was).
Het Bedrijvencentrum was een initiatief van de Kamer van Koophandel, de Gemeente en een ondernemer om de bedrijvigheid her ter plaatse te stimuleren door startende ondernemers onderkomen en assistentie aan te bieden.  Die assistentie verleende ik als manager van het Bedrijvencentrum.
Op een gegeven moment moest ik mij door een "onafhankelijke" deskundige laten beoordelen, omdat het GAK (de keuringsarts en de arbeidsdeskundige, met wie ik op zich een goed contact had) steeds meer ging twijfelen aan de juistheid van de diagnose depressie en of ik inderdaad (nog) wel ziek was.  Gevolg een flut-onderzoek door de psychiater Kemperman in Roden met de conclusie:  je bent niet ziek.  En dat geeft precies aan hoe hij er over dacht.  Hij, voor zijn inkomen afhankelijk van het GAK, betwijfelde of ik zelfs ooit depressief was geweest....  De huisarts, een paar RIAGG psychologen en een psychiater plus drie GAK-keuringsartsen hadden het in zijn optiek dus mis!!  Gevolg was wel, dat ik de WAO uit werd gemikt.  Gelukkig toch vrij snel weer aan het werk gekomen in twee deeltijd banen.  Maar ja, dat heb ik niet lang volgehouden want ik was (uiteraard weet ik nu) niet in orde.  Over dit formele en inkomensverhaal tot hier toe genoeg.

Zoals gezegd, toen ik er in mei 2000 achter kwam, dat ik eigenlijk niet leed aan (heftige) depressieve klachten maar aan AD(H)D, ben ik naar de huisarts gegaan.  Ik ben overigens van mening, dat de medische stand van kennis met betrekking tot AD(H)D bij ouderen rond het jaar 2000 nogal mager was.  En in die tijd de klachten aangaande AD(H)D, naar ik nu weet van het (inmiddels opgeheven) ADHD+ forum, bij veel volwassenen en jong-volwassenen, nog niet echt serieus nam.  Mijn huisarts liet zich in eerste instantie ook uit in de zin van "oh, ja dat is een mode-ziekte van kinderen, maar jij lijdt aan depressies" en daarmee kon ik het in eerste instantie doen.

Via eigen onderzoek op het internet groeide mijn overtuiging, dat ik aan AD(H)D leed en lijdt.  Voor de goede orde:  als je 19 van de 20 vragen van de diagnosevragenlijst van Hallowell en Ratey tot je spijt en in alle eerlijkheid in meer of mindere mate positief moet beantwoorden en de 20e eigenlijk ook wel een beetje, twijfel je zelf niet meer zo heel erg.  Ik heb de huisarts de vragenlijst met mijn antwoorden gegeven; daar schrok hij wel van..... (zie ook pagina 3, waar ik deze vragen en antwoorden weergeef)
Omdat ik toen toch echt dat AD(H)D onderzoek in gang wilde zetten, reageerde de huisarts heel anders en stelde, dat het heel wel mogelijk was gezien mijn levensverloop.  Alleen wist hij niet bij wie ik verder terecht kon;  dat heb ik toen maar uitgezocht op het internet en kon - tot mijn verbazing - terecht bij het RIAGG hier ter plaatse.

Nu is het stellen van de diagnose bij ouderen (kennelijk) een probleem, zoals ik hierna zal uitleggen.  Na het intake-gesprek bij het RIAGG ben ik nog één keer terug geweest en kreeg te horen, dat ik "voor 80% zeker aan AD(H)D en/of PPDnos zou kunnen leiden";  een voor mij erg onbevredigend antwoord, want ik wilde horen "ja" of "nee".  Er werd door het RIAGG gesteld, dat constateren van AD(H)D op mijn leeftijd (toen 60 jaar) erg moeilijk is, omdat ik mij, in mijn (lange) leven, al had ingesteld op het omgaan met deze aandoening en dit zou de meting van de mate waarin in negatieve zin beïnvloeden....  Verder wilde het RIAGG niet gaan "om mij niet te stigmatiseren" ofwel "een 100% vaststelling is niet bevorderlijk voor uw maatschappelijke carrière", alsof je die met 60 jaar nog zou moeten opbouwen...).
Ik kan enig begrip opbrengen voor het argument, dat meting moeilijk is omdat ik mij op deze handicap heb ingesteld (als ik dat niet had gedaan wat dan??).  Maar toch blijf ik dat argument erg magertjes vinden of ben je als je boven de 50 bent toch echt afgeschreven, zoals ik vaak het vermoeden heb.

In 2004 was voor mij de maat vol en wilde ik zekerheid.  Het RIAGG liet mij toen weten geen diagnose AD(H)D bij volwassenen te stellen (een keiharde leugen zo weet ik inmiddels, omdat zij de diagnose wel kort tevoren bij iemand van ca 30 jaar, die ik ken, hadden gesteld).  Het enige wat zij konden doen was mij doorverwijzen naar een vrij gevestigde psychiater.  De bezoeken aan deze medisch specialist - in de ware zin van het woord - leverde de schriftelijk bevestigde diagnose AD(H)D en PDDnos op.  Mondeling deelde deze deskundige mij mee, dat ik een zwaar geval van AD(H)D met een stevige dosis PDDnos erbij ben.
Kortom 75 jaar ervaring met AD(H)D is wat ik belangstellenden te bieden heb.  Wie iets wil vragen moet zelf maar contact opnemen omdat ik daar zelf niet snel toe kom.  (Te veel interessen, bezigheden en een gigantisch slecht geheugen voor veel praktische dingen...).

__________________________________________________________________________________________

Einde pagina 01

Terug naar Beginpagina of naar pagina:  1   2   3   4   4a   5   6   7   8   9   10   11   12   13   14   15.

Of naar de uitleg over AD(H)D voor Docenten:  Inleiding.

Geplaatst/aangepast:  28-05-2015