| Pagina 11 |
Terug naar beginpagina |
| Star,
vormelijk, gereserveerd.... PDDnos. In een rapport over mij van het GAK staat ergens "Een starre, vormelijke man, die zich gereserveerd en zeer correct opstelt." Ik kan mij hier wel in vinden want dat ben ik ook in de meeste gevallen en zeker in situaties die ik niet ken of aan kan c.q. niet aan denk te kunnen (en dat is best vaak). Al moet ik direct opmerken dat ik toen nog geen weet had van autisme en AD(H)D. PDDnos is een lichtere vorm van autisme en daar past de hiervoor weergegeven omschrijving goed bij. Een autist is bang voor onverwachte en vooral niet door hem/haar geplande activiteiten en acties. Een autist is onzeker en uit dat door zich voor de buitenwereld af te sluiten. Onverwachte of misschien beter ongeplande dingen kunnen je regelrecht in paniek jagen. Star, ja want alles heeft een vaste plaats in de chaos om je heen en daaraan mag niet worden getornd. Als gevolg van de AD(H)D berg je zelden iets op en zie je overal stapels (papier) ontstaan. Maar als iemand je naar iets vraagt is het negen van de tien keer zo uit de stapel gehaald wat je weet in je onderbewuste wel dat dat ding “ongeveer daar” moet zitten. Iemand anders moet echter niet aan je stapel komen want dan raakt de volgorde weg en wordt je woedend. Waarom wordt je woedend? Simpelweg omdat je patroon is verbroken. Dat mag en dat kan niet. Je zekerheid is aangetast omdat je “niets” meer kunt vinden. De starheid heeft bij mij en mijn lotgenoten een functie: het is je houvast om je onzekerheid te maskeren. Ja, een PDDnos-ser/ster is extreem onzeker en maskeert dat door dit gedrag. Ook die vormelijkheid moet helpen de onzekerheid te maskeren. Spontaniteit is gevaarlijk, want je weet niet wat je te wachten staat als je spontaan doet. Blijf je in de plooi dan kan er weinig mis gaan is de onbewuste redenering. Velen, zo niet allen, met een autistische aandoening houden vast aan hun patroon/patronen. Zij uiten dat door b.v. zeer vormelijk te zijn. Dit kan zeer ver gaan. Jaren en jaren bleef ik tegen iedereen "U" zeggen, vaak zelfs als was voorgesteld om elkaar te tutoyeren. Tutoyeren haalt een barrière weg en daarmee een stuk zekerheid. Afstand houden is een hulpmiddel dat niet door iedereen werd gewaardeerd of op zijn minst werd begrepen. Veiligheid door afstand houden daar ging het mij om. Niet om die vormelijkheid als zodanig, wat daar heb ik feitelijk lak aan. Nee, die veilige barrière die afstand schept, "heerlijk". Tegenwoordig is alles "je" en "jij" en daar doe ik maar aan mee, maar van hart, nou nee.... En ja, als je bovenstaande hebt gelezen is duidelijk dat die gereserveerdheid een vanzelfsprekend gevolg is van de PDDnos (het autisme). Het bekende beeld van de z.g. klassieke autist is dat van iemand die niet kan (of mijns inziens beter wil) praten, niet in gezelschap wil en kan verkeren en bij wie alles volgens zeer vaste patronen moet verlopen. Het beeld van de lichtste vorm, PDDnos lijkt daar best veel op, alleen kan de PDDnos-ser/ster zich wel wat beter in de buitenwereld bewegen. Gereserveerdheid, vormelijkheid en starheid zijn dan de afweerwapens om de onzekerheid te maskeren. Helaas heeft de buitenwereld dat zelden door en wordt alleen een stempel gezet. Dit alles is op meesterlijke wijze in beeld gebracht in de film "Rainman" (1988) met Dustin Hoffman als klassiek autist en Tom Cruise als zijn broer. |