De meeste mensen met AD(H)D hebben erg weinig behoefte aan "deskundige" hulp.  De nadruk op deskundig, want 90% (ik doe maar een gooi) van de hulpverleners/deskundigen heeft er geen benul van wat er in een AD(H)D-hoofd omgaat.  Dat wil ik nu eerst met een paar voorbeelden illustreren:

Op een avond was ik gevraagd naar een voorlichtingsbijeenkomst over AD(H)D te komen.  Omdat ik er toen wel wat, maar nog lang niet alles wat ik erover wilde weten, wist ben ik meegegaan.  Dat leverde de volgende situatie op:  in een zaal waren bijna 200 mensen aanwezig, waarvan zo'n 90% hulpverleners van allerlei pluimage (psychiaters, psychologen en andere deskundigen) en hooguit 10% volwassenen met AD(H)D.  Eén van de onderwerpen was een rollenspel van een hulpverlener met veel ervaring en een AD(H)D-er/ster in behandeling, die samen een demonstratie zouden geven van het verloop van een behandelsessie.  Let wel een echte ervaren, professionele hulpverlener, ik vermoed psycholoog maar weet dat niet meer zo precies, en een echte AD(H)D-er/ster met diagnose (al had ik die toevoeging niet nodig om het te weten, ik herkende zijn AD(H)D-schap direct).  Het rollenspel liep voortreffelijk alleen viel mij iets op.  Als de ADH)D-er naar de hulpverlener moest luisteren dwaalden zijn gedachten weg, geheel conform het rollenspel en eigenlijk de realiteit van alle dag voor een AD(H)D-er.  Het papiertje, dat hij vasthield werd niet meer bekeken (laat staan gelezen) maar hing er, na een paar zinnen van de hulpverlener, een beetje bij.  De hulpverlener had dat kennelijk niet in de gaten en vervolgde zijn betoog.  De AD(H)D-er leek te luisteren maar je zag hem afdwalen;  ik denk dat het niet eens werd gespeeld, het moet echt zijn geweest want ik herkende e.e.a. alsof ik daar zelf zat .  Het betoog van de hulpverlener was voor mij ook slaapverwekkend, vandaar deze opmerking.

Op bepaalde momenten, een keer of vijf, deed de AD(H)D-er iets erg AD(H)D's.  De rollenspel-hulpverlener merkte dat niet op en ging door met zijn werk.  Ook de, in de zaal aanwezige, hulpverleners merkten dit niet op.  De aanwezigen met AD(H)D merkten de grappen, die met de hulpverlener werd uitgehaald, overduidelijk wel op.  Dan hoorde je een (beperkt) aantal mensen - besmuikt - lachen, een paar keer zelfs uitbundig, en de rest van de aanwezigen keek dan verstoord en met afschuw naar de lachers.  Zij, de hulpverleners, snapten de grap niet, steeds een grap, die ikzelf ook zou kunnen uithalen, omdat ik hulpverleners nu eenmaal niet serieus kan nemen op een enkeling na (en die heeft meestal zelf ook AD(H)D, dus die fles je niet zo makkelijk).  De aanwezigen met AD(H)D snapten de grappen zeer goed.  Ik ben toen ook wat rond gaan kijken bij zo'n AD(H)D's-lachsalvo en ontdekte daardoor wie de lotgenoten in de zaal waren.
Later vertelde de AD(H)D-rollenspeler, dat hij dit bewust had gedaan om eens te kijken of hij alleen de rollenspel-hulpverlener in het ootje kon nemen of, dat het betrekking zou hebben op de hele zaal (hij wist wie de AD(H)D-ers in de zaal waren omdat hij mede-organisator van het geheel was).  Eén en ander bevestigde voor hem (en voor mij) dat je als AD(H)D-er/ster niet wordt begrepen.  Triest maar waar.

Zelf haalde ik ooit een dergelijke AD(H)D streek uit bij een psychiater (jaren voordat ik ervan op de hoogte kwam dat het fenomeen AD(H)D bestaat overigens!!).  De eerste keer dat ik kwam, na het innemen van het toen nog nieuwe medicijn Seroxat, vroeg de psychiater of ik suïcidale neigingen kreeg van de Seroxat.  Natuurlijk begreep ik dat hij de Engelse term voor zelfmoord gebruikte (maar dat klinkt veel deftiger dan "Goede morgen/middag, hebt u in de afgelopen periode nog zelfmoordneigingen gehad?").  Maar ik lag dwars en deed net of ik herm niet begreep.  Het duurde relatief best lang voordat het hoge woord eruit kwam:  zelfmoord.  Flauw van mij, maar ik was er niet vrijwillig en bovendien vind ik dat je de zaken gewoon duidelijk moet aanduiden en je niet verschuilen achter een Engelse term.  Voor de goede orde:  de psychiater had niet door dat ik zat te stangen.  Achteraf was het eigenlijk erg onaardig van mij want de man wilde mij oprecht helpen;  daar biedt ik bij deze toch nog maar mijn excuses voor aan.  Maar ja, als je onder dwang zo iemand bezoekt en er geen nut van verwacht wat dan......

Ik ben in de loop van de tijd bij de nodige hulpverleners geweest.  De eerste was mevrouw Bladergroen (zie ook hier);  toen was ik een jaar of acht à negen.  Iemand, die mij duidelijk wel begreep en veel voor mij heeft gedaan, zo realiseerde ik mij ruim 50 jaar later nadat ik de diagnose AD(H)D had ontvangen en mij in het fenomeen AD(H)D ben gaan verdiepen.
Dankzij mevrouw Bladergroen ben ik b.v. in staat deze pagina's te vullen met redelijk leesbare tekst zonder al te veel fouten te maken, omdat zij mij met succes tegen dyslexie en dyscalculatie en nog een paar andere zaken behandelde. Overigens zou wat ik had nu waarschijnlijk met TOS (Taal OntwikkelingsStoornis ) worden aangeduid, maar ja die wijsheid was er in 1949 nog niet.

Een andere hulpverlener voor wie ik zeer zeker bewondering heb is de psychiater G.J. van Gelderen, in 2004 werkzaam in Assen.
De heer van Gelderen deed namelijk wat het RIAGG weigerde:  de diagnose AD(H)D stellen.  Dat gebeurde in één sessie.  Ik ben, volgens de heer Van Gelderen, een zo typisch geval van AD(H)D bij een volwassene dat hij slechts één, wat verlengde, sessie nodig had waar vier à vijf sessies gebruikelijk zijn.  PDDnos lag wat moeilijker omdat er, toen ik 60 was, nog weinigen in leven waren die mij als kind hadden meegemaakt.
Hij vond dat op mijn leeftijd (toen, in 2000, ruim 60 jaar oud) behandeling of medicatie weinig zinvol zou zijn.  Ik had mij al ingesteld op het hebben van AD(H)D en PDDnos en ik had volgens hem geleerd er redelijk goed mee om te gaan.

Wel heb ik - lang voordat bekend was dat ik AD(H)D en PDDnos heb - meer dan eens bij psychologen en psychiaters gezeten voor "behandeling".  Daar is nooit iets van terecht gekomen.  Toen wist ik niet waarom, maar meestal kreeg ik na een keer of twee te horen dat men weinig voor mij kon doen of ik kapte het zelf af omdat ik in geen velden of wegen wist wat die hulpverlener nu met/voor mij wilde bereiken.
De psychiater waarbij ik het langst kwam (ca. zeven maanden als ik mij goed herinner) was enerzijds omdat het GAK dat wilde (of mijn WAO zou worden stopgezet) en anderzijds omdat ik de medicatie voor een depressie, die ik slikte, formeel in de voorgeschreven hoeveelheid alleen mocht hebben als een psychiater de zaak controleerde;  zonder die controle zou ik zijn opgenomen bij een PAAS-afdeling.  Toen de dosis werd verminderd hielden ook deze bezoeken op;  ik denk tot beider opluchting.
Omdat ik mij - in het begin - prettig voelde bij de medicatie ben ik daar blijven komen.  Het hoofdonderwerp van gesprek was steeds het zelfde:  "Goede morgen/middag, hebt u in de afgelopen periode nog suïcidale neigingen gehad?"  De rest van de tijd was dan, na mijn duidelijke antwoord: "Neen", een zaak van praten over koetjes en kalfjes.  Hij moest zijn tijd volmaken......  Let wel ik neem deze psychiater niets kwalijk.  Hij probeerde zijn best te doen maar kon gewoon niets met/bij/voor mij bereiken.

Pas toen ik meer wist van AD(H)D en bij eerder aangehaalde bijeenkomst was geweest snapte ik waarom er nooit echt iets gebeurde.  Alleen was, in de tijd dat ik bij deze psychiater moest komen, nog niets/nauwelijks iets over AD(H)D bekend in Nederland, laat staan dat dit nog bij volwassenen voorkwam. Mijn twijfel over de "deskundigen" is toegenomen sinds ik het volgende las in De Hulpgids, zie de cursief gemaakte tekst:

ADHD is een afkorting voor Attention Deficit/Hyperactivity Disorder, in het Nederlands vertaald met Aandachtstekortstoornis met hyperactiviteit. Vroeger werd dit Minimal Brain Dysfunction of Damage (MBD) genoemd omdat men dacht dat een kleine hersenbeschadiging de oorzaak was.  ADHD is een ernstige en duurzame stoornis van de psychische ontwikkeling als gevolg van een hoge mate van ongeconcentreerd, rusteloos en impulsief gedrag. De stoornis manifesteert zich vanaf de vroege jeugd: per definitie voor het zevende jaar, bijna altijd voor het vijfde en in veel gevallen reeds voor het tweede jaar. ADHD wordt ook wel een stoornis van de rem genoemd; de rem op denken, handelen en emoties is er af. Die rem wordt aangestuurd door de neurotransmitters dopamine en noradrenaline. Bij ADHD lijkt er een tekort aan die stoffen te zijn.

Daar, ADHD is een ernstige en duurzame stoornis van de psychische ontwikkeling als gevolg van een hoge mate van ongeconcentreerd, rusteloos en impulsief gedrag, ben ik het overgrote deel niet mee eens, maar ja de “deskundigen” weten het nu eenmaal beter dan de ervaringsdeskundige…..  In mijn optiek is er een mankementje in je hersenen dat vanaf de geboorte of beter daarvoor al aanwezig is;  een mankementje dat de geheugenwerking van de betrokken persoon sterk (in negatieve zin) beïnvloedt.  Het nieuwste "inzicht", dat er geen sprake is van een klein, aangeboren, defect aan de hersenen deel ik niet. Als dat namelijk het geval zou zijn zou AD(H)D op te lossen zijn door tijdig - dus op zeer jonge leeftijd - met behandelingen/therapie te beginnen.  Niet waar dus, wel kan er enige verbetering optreden door behandeling maar AD(H)D gaat in principe nooit over, het is levenslang.

Een AD(H)D-er is ook onbehandelbaar omdat de behandelaar je niet snapt en zich ook niet in je kan verplaatsen. Ze denken zelf van wel, maar vergeet het maar.  Alleen wie AD(H)D's kan denken kan met een AD(H)D-er omgaan. Ik merk het heel duidelijk:  de weinige mensen, die ik graag mag, hebben of zouden de diagnose AD(H)D krijgen. Daar is niet mis mee, maar het geeft mijns inziens duidelijk aan dat wie geen AD(H)D heeft een AD(H)D-er niet zal kunnen helpen.

Wil je dus ooit onder behandeling gaan voor je AD(H)D kijk dan heel goed uit met wie je in zee gaat.  Liefst iemand die ook AD(H)D heeft, want die snapt jou en jij bedriegt hem/haar niet zo makkelijk.....
En, met het rollenspel in het achterhoofd, val de hulpverlener niet al te zwaar.  Hij/zij doet zijn best om je te helpen de negatieve invloeden van AD(H)D te beheersen.

Persoonlijk zie ik meer in het gebruik van de Hulpgids ADHD van de psychiaters (zelf met AD(H)D!!) Hallowell en Ratey dan in het in zee gaan met hulpverleners die zelf geen A(H)D hebben.  Een werkelijk voortreffelijk hulpmiddel om inzicht te krijgen in je "makke".  Maar ja, dat is mijn persoonlijke smaak.

Soms en hierboven ook, kan het overkomen dat ik tegen hulpverleners ben. Dat is uitdrukkelijk niet zo.  Alleen zou ik zo graag willen, dat ze naar ons luisteren en niet naar elkaar.  En dan is naar ons luisteren nog verdraaid moeilijk ook.  Zij kunnen namelijk niet op zijn AD(H)D's luisteren en praten, een fikse handicap in het communicatie met ons. Ja, ze doen wel alsof met hun titels, want zij hebben gestudeerd en AD(H)D bestudeerd en zijn als wetenschappelijk geschoolden, naar eigen oordeel en dat van de mensen, die niet met het AD(H)D-sausje zijn overgoten, dus de weters.  Maar daar gaat het niet om:  het gaat om ONS en dat wordt voor het gemak vergeten of gewoon genegeerd.  Dat is wat mij zo mateloos irriteert aan veel hulpverleners.  Daardoor ben ik het vertrouwen in al die, al dan niet goedwillende, hulpverleners verloren.  Ik wrijf dat steeds weer in, tot in den treure zoals wij dat vroeger zo mooi zeiden:  deskundige leer naar ons luisteren met de instelling van de AD(H)D-mens.  Beste deskundigen, dat is heel moeilijk, maar met inspanning van beide kanten zouden we toch een beetje vooruitgang moeten kunnen boeken.  Ik wacht op jullie uitnodiging!!