| Pagina 09 |
Terug naar beginpagina |
| Wel
of geen diagnose en wat daarna. Ik nam tussen 2000 en 2005 intensief deel aan internetforums over AD(H)D en comorbide (= aanverwante) aandoeningen. Mijn bijdragen gingen in principe steeds over daar veel aangeroerde onderwerpen. Op alle forums komt steeds de vraag van nieuwe leden naar voren of en waarom men een diagnose heeft laten stellen en als dat is gebeurd hoe men ermee omgaat. Citaat van een vraagsteller: [begin citaat] Mijn oog viel op een artikel en ik dacht: het lijkt wel of het over mij gaat, ik ben er toen veel over gaan lezen en mijn vermoeden werd steeds meer bevestigd voor mijn gevoel. Ik ben hiermee naar de huisarts gegaan en na mijn verhaal zei hij letterlijk: “Het zou me verbazen als de diagnose AD(H)D er niet uit zo komen “. Vervolgens werd ik doorverwezen en een aantal weken later is de diagnose officieel gesteld. Kk was opgelucht toen ik het hoorde en als de diagnose niet gesteld was, zou ik het gevoel hebben weer min of meer terug hij af te zijn. Ik was al zover dat ik de ‘acceptatiefase’ voorbij was en in mijn gedachten al bezig was met de behandeling het omgaan ermee.[einde citaat] Mijn antwoord luidde: Het eerste deel van jouw ervaring is identiek aan die van mij; als je het nog eens wilt lezen, kijk op mijn website (deze website dus, pagina 01. Even voorstellen). Op het forum en elders las ik ook regelmatig, dat mensen toch problemen hebben bij en met de acceptatie dat zij aan en onder AD(H)D lijden. Ben ik dan zo’n rare uitzondering? Ik was juist erg blij dat de zaak nu eindelijk een naam kreeg en nog veel blijer, dat ik eindelijk allerlei ellende van vroeger kon verklaren. Ook in mijn omgeving werd erg positief gereageerd toen ik de zaken uitlegde. Van die vervelende klier, waar je nooit van op aan kon, werd duidelijk dat ik geen vervelende klier ben (was) maar dat ik er de facto niets aan kon doen, waarom ik deed wat ik deed. Als eveneens erg positief ervaar ik, dat ik nu rekening kan houden met de beperkingen van AD(H)D. Alleen die vergeetachtigheid gooit nog vaak roet in het eten. Toch is mijn impulsiviteit behoorlijk verminderd en zeg ik - soms tot verbazing van mensen die mij allang kennen – nu wel eens “nee”. Vroeger was dat eigenlijk standaard “ja”. Misschien omdat ik al wat ouder ben en erg lang tegen mijn zin diverse antidepressiva heb geslikt, heb ik elke vorm van behandeling geweigerd. De rest van mijn leven weer aan de chemie, nou nee liever niet. Coaching, praatgroepen, nou nee liever niet. Wat dan wel: gewoon mezelf zijn!!! Je zou kunnen zeggen dat mijn intensieve deelname op het forum een vorm van therapie was; zou best kunnen, maar zelf zie ik het meer als het proberen lotgenoten, die geïnteresseerd zijn, waar mogelijk met mijn ervaring verder te helpen. Ik zou zeggen, probeer eens op mijn manier tegen je AD(H)D aan te kijken. Wellicht helpt het. Helaas denken veel volwassenen, die het vermoeden van AD(H)D hebben dat ze dan gek verklaard worden en zielig zijn. Daar kom ik hevig tegen in opstand. Je bent niet gek en je bent niet zielig. Je bent wel anders. Daar kun je je voordeel mee doen als je dat wilt en kunt. Voor mij was het belangrijkste, dat ik mij bewuster ben geworden van wat ik doe (of nalaat). Daardoor is de kwaliteit van mijn even een stuk verbeterd. Natuurlijk zou je een heleboel anders willen, maar je beperkingen spelen hier een grote rol. Ook het idee dat je een "stempeltje’ krijgt is iets waar je niet te zwaar aan moet tillen. Helaas doen anderen dat wel en bevestigt de medische wereld dat nog ook. Na het intakegesprek bij de Ggz ben ik nog één keer terug geweest en kreeg te horen, dat ik voor "80% zeker aan AD(H)D en/of PPDnos" zou kunnen lijden; een onbevredigend antwoord, want ik wilde "ja" of "nee" horen. Verder dan die 80% wilde de Ggz niet gaan om mij niet te stigmatiseren: "Een 100% vaststelling is niet bevorderlijk voor uw maatschappelijke carrière", alsof je die met 60 jaar nog zou willen of moeten opbouwen... Op deze pagina schrijf ik steeds in de verleden tijd.. Dat klopt. Op een bepaald moment was ik volledig uitgekeken op steeds dezelfde of nagenoeg dezelfde vragen beantwoorden, kortom AD(H)D-voorlichting boeide mij niet meer. Dus ben ik er - als rechtgeaard AD(H)D-er mee opgehouden, om het nu weer – voor hoelang??? – op te pakken op het forum van ADHDPlus Forum & Chatten. |