Dankzij het internet kwam ik steeds meer te weten over AD(H)D en PDDnos.  Via dit medium was ik ook aangesloten bij enige forums, die deze aandoeningen tot onderwerp hebben.  In die contacten viel mij een aantal zaken op en daar wil ik het met u over hebben.  Voor de goede orde:  toen ik 60 jaar was, werd ik gediagnosticeerd als lijdende aan de combinatie AD(H)D en PDDnos.  Men duidt mij tegenwoordig wel aan als ervaringsdeskundige.  Ik wil u nu kennis laten maken met enige AD(H)D en PDDnos verschijnselen door op deze en volgende pagina's iets te schrijven over b.v. communicatie tussen ’gewone’ mensen en zij die lijden aan AD(H)D en PDDnos, aan de hand van een vergelijking met de sterkte van de wind.  Daar wringt ‘m vaak en soms zeer heftig de schoen!

Met ‘ons’ omgaan blijft lastig voor anderen.  Ik ben al gauw tien gedachten verder dan mijn gesprekspartner(s).  En de tussenliggende negen stappen ben ik eigenlijk al weer vergeten. Want ik moet verder ofwel ik denk met hersenstormsnelheid, windkracht 9, en dat is voor mijn doen nog traag.  De ander denkt met een briesje van 3 tot 4 en bij hevige inspanning misschien 5 tot 6.  Die relatieve traagheid van de gesprekspartner speelt mij parten en omdat ik zo snel ben, neen moet zijn, ontstaan er misverstanden.

Bovendien geef ik vaak alleen stappen 1, 3, 7 en 10 door.  De ander raakt dan de draad van mijn gedachten kwijt, hij mist immers stappen 2, 4, 5, 6, 8 en 9.  En dat terwijl ik er (onbewust!!) van uitga, dat de gesprekspartner me wel snapt.  Als ik probeer trager te denken, raak ikzelf het spoor bijster.  Ook dan ontstaan er weer misverstanden, vaak zelfs nog veel erger en heftiger.

AD(H)D-ers onderling communiceren wel op die stormsnelheid, dat wil zeggen op een voor ‘gewone mensen’ onnavolgbare manier.  Het gebeurde bijvoorbeeld, dat ik in een kort gesprek raakte met ADHD’ers, die ik nooit eerder had ontmoet.  Na tien minuten begreep ik hen volkomen en zij begrepen mij.  Dit in tegenstelling tot een vriendin, een ‘gewoon’ mens, die met mij mee was gegaan.  Zij snapte er totaal niets van en kon geen touw aan het gesprek vastknopen.  Volgens haar sprongen wij van de hak op de tak en bespraken we van alles tegelijk en door elkaar.  ln mijn beleving dus niet:  volgens mij zat er wel degelijk structuur in de conversatie en ervoer mijn gesprekspartner – zo begreep ik uit zijn/haar reacties – dat precies hetzelfde.

Het verwijt waarmee men mij het meest om mijn oren slaat is, dat ik maar half luister of dingen doe die niet waren afgesproken.  In de beleving van die ander is dat zo, net zoals het voor mij duidelijk is, wat ik doe of nalaat precies is wat is afgesproken.

Een extra lastige en complicerende factor die hierbij meespeelt is mijn vergeetachtigheid, waar ik ook nog last van heb (typisch AH(H)D verschijnsel).  En let wel, dan heb ik het over vergeetachtigheid voor dingen die misschien minder dan een minuut daarvoor aan mij zijn voorgelegd!!  Je vergeet niet expres, het overkomt je.  Het is vroeger, toen ik een jaar of 7 was, wel gebeurd dat ik soms wel drie of meer keren terugging naar een winkel om bijvoorbeeld suiker te halen.  Maar als ik in de winkel stond wist ik echt niet meer waar ik voor kwam.  Gelukkig was er toen nog bediening en bij de derde keer belde de kruidenier mijn moeder, omdat ik het wéér niet wist.

AD(H)D - in mijn geval samen met PDDnos - is een handicap, die je leven behoorlijk op zijn kop kan zetten.  Als je dan al bij een hulpverlener of welk soort deskundige ook komt, snap je vervolgens niets van zo iemand.  Maar dat is vermoedelijk wederzijds: de meeste hulpverleners snappen denk ik ook niets van mij, zoals ik nog uit de doeken zal doen  op pagina 13.